HASTA SIEMPRE COMANDANTE CHE GUEVARA - JOAN BAEZ

Η διάψευση της ελπίδας είναι μια βαθιά τραυματική εμπειρία....

Ισαβέλλα Μπερτράν

Η διάψευση της ελπίδας είναι μια βαθιά τραυματική εμπειρία, και όπως κάθε σημαντική υπαρξιακή απώλεια πυροδοτεί αναπόδραστα μια διαδικασία πένθους. Γι αυτό και προσωπικά διαβάζω τις δηλώσεις αποχώρησης αγαπημένων συντρόφων του Σύριζα πρωτίστως ως σπαρακτικούς επικήδειους και δευτερευόντως για το πολιτικό τους δια ταύτα.

Ξέρω ότι οι ψυχολογικές ερμηνείες πολιτικών ζητημάτων ξενίζουν διάφορους "ακραιφνείς (παλαιο)μαρξιστές" , ωστόσο πιστεύω ότι όποιος επιμένει να αγνοεί αυτή τη διάσταση χάνει πολλά από την ουσία αυτής της περιόδου.

Η διαδικασία του πένθους περνάει ως γνωστόν από τέσσερις φάσεις – άρνηση (δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό), θυμό (γιατί να συμβαίνει αυτό;), διαπραγμάτευση (κάνε να μην συμβεί, κι εγώ σε αντάλλαγμα…), θλίψη (δεν έχω όρεξη πια για τίποτε) – όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά, και όχι απαραίτητα άπαξ. Ώσπου κάποια στιγμή, μετά από χι κύκλους, το άτομο οδηγείται εν τέλει έξω από το πένθος, στην πέμπτη και οριστική φάση, αυτή της αποδοχής της απώλειας και της συμφιλίωσης με την πραγματικότητα, οπότε και μπορεί και πάλι να πάρει ψύχραιμες αποφάσεις για τη ζωή του με βάση τη λογική και όχι το θυμικό.

Σε συνέχεια των παραπάνω, θ’ αποτολμήσω μια σύνδεση και μια εκτίμηση αναφορικά με τις επερχόμενες εκλογές λέγοντας ότι το αποτέλεσμα θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς ο καθένας ατομικά και η κοινωνία συνολικότερα θα διαχειριστεί αυτό το πένθος, ή μάλλον ακριβέστερα, ποια φάση θα διανύει ο καθένας όταν θα βρεθεί μπροστά στην κάλπη. Το τεράστιο ποσοστό των αναποφάσιστων δείχνει μια κοινωνία μουδιασμένη και αμήχανη. Η παγίωση της θλίψης οδηγεί ασφαλώς στην αποχή ή σε λευκό/άκυρο. Όσο για τον θυμό θα μεταφραστεί κατά πάσα πιθανότητα σε τιμωρητική ψήφο ευκαιρίας όπως ο πληγωμένος εραστής που ζευγαρώνει μ’ ο,τι βρεθεί στο δρόμο του, και μάλιστα όσο πιο φωναχτά μπορεί, προκειμένου να εκδικηθεί το πρώην ταίρι του. Οι υπόλοιπες φάσεις (άρνηση – διαπραγμάτευση – αποδοχή) μάλλον ευνοούν τον Σύριζα, οι δύο πρώτες για ευνόητους λόγους, η τρίτη γιατί η ψυχρή αποδοχή της πραγματικότητας οδηγεί εξ επαγωγής σε συριζική ψήφο όχι βέβαια ως ψήφο αριστερής ελπίδας αλλά επειδή η προοπτική της επιστροφής των προηγούμενων είναι απλά ανατριχιαστική. Προσωπικά, αφού πέρασα από μια παρατεταμένη φάση διαπραγμάτευσης, τώρα διανύω τη φάση της θλίψης με κάποια στιγμιαία διαλείμματα αποδοχής της πικρής πραγματικότητας. 

Οψόμεθα…

Η μαλακία του να είσαι ΣΥΡΙΖΑ

Δεν υπάρχει, νομίζω, αμφιβολία ότι κεντρικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων της Αριστεράς, διαδραμάτιζε πάντοτε η αίσθηση που είχαν για τον ίδιο τους τον εαυτό ή με μια λέξη η αυτο-αντίληψη τους, που οριζόταν ως ένα συνεπές σύνολο από οργανωμένες, βαθιά, ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, τόσο για τους Άλλους, όσο και για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Αυτή η αυτοαντίληψη όριζε σταθερά ότι «η Αριστερά ήταν πάντα με τους Άλλους», υπονοώντας ότι αυτή η αίσθηση για τον ίδιο τον «αριστερό» εαυτό, ήταν τόσο ισχυρή που μπορούσε και όφειλε ακόμη και να τον αφήνει εκτός (τον εαυτό), αν ήθελε στ’ αλήθεια να εκπληρώνεται.

Για την Αριστερά των κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων, αυτήν με το Α κεφαλαίο, ο «εαυτός» ήταν πάντα η εσωτερική μας προσωπικότητα, η ψυχή μας. Για δε την ελληνική Αριστερά, ετούτος ο «εαυτός», η ψυχή, δεν ήταν ποτέ ένα σταθερό μέγεθος. Υπήρξε πάντοτε μια «εξαρτημένη μεταβλητή» που έπαιρνε «τιμές» στο καθημερινό καμίνι της κοινωνικής πάλης. Κάπως έτσι, μπορούσε να υπάρξει η μεγαλοψυχία, η μικροψυχία, η ολιγοψυχία, ακόμη και η σκατοψυχιά στην έσχατη θέση της κλίμακας. Όμως, για την Αριστερή αυτοαντίληψη, στην κλίμακα αυτή μόνο μία «τιμή» ήταν αποδεκτή. Η μεγαλοψυχία.

Αν αναρωτηθεί κανείς πως στο καλό οικοδομείται αυτή η Αριστερή -ή και όποια άλλη- αυτοαντίληψη, φαίνεται ότι δύο είναι οι πρωτογενείς πηγές που την επηρεάζουν: οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και η αξιολόγηση από τους «σημαντικούς» Άλλους.

Σύμφωνα, τώρα, με τον μεγάλο ψυχοθεραπευτή Carl Rogers, όλοι μας δεξιοί, «αριστεροί», Αριστεροί, Ποταμίσιοι Χίπστερς, Κουκουέδες, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί, φιλελέ ή Τζίμεροι -και γω δεν ξέρω τι άλλο- αναζητούμε διακαώς, σε όλη τη μικρή ή μεγάλη περίοδο της «εδώ» παραμονής μας, να αισθανθούμε, να βιώσουμε και να συμπεριφερθούμε με τρόπους που να ταιριάζουν με την εικόνα του εαυτού μας και η οποία, βέβαια, θα αντανακλά όσο γίνεται περισσότερο τον «εαυτό» εκείνον τον οποίο θα θέλαμε να είμαστε. Τον Ιδανικό μας Εαυτό.

Με δυό λόγια, όσο πιο κοντά είναι η εικόνα του εαυτού μας με τον Ιδανικό μας Εαυτό, όσο πιο κοντά είναι η καθημερινή «πάρτη» μας με την άλλη την ιδανική, που μας κοιτάει όλο απαιτήσεις από κάπου ψηλά, τόσο είμαστε σε ψυχική συμφωνία και η πιθανότητα ψυχικής σύγκρουσης απομακρύνεται. Αν, δηλαδή, η βιωμένη εμπειρία μας είναι μη αποδεκτή ή απαράδεκτη ή διαστρεβλώνει την εικόνα του Ιδανικού μας Εαυτού, μπαίνουμε σε τροχιά εσωτερικής και, συχνά, οδυνηρής ψυχικής σύγκρουσης. Όταν «τσακώνεις στα πράσα» τον Εαυτό σου να κάνει «μαλακία», σε σχέση με τον Ιδανικό σου Εαυτό, ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένας τυχαίος πονοκέφαλος ή ένας έρπης, για παράδειγμα, θα είναι εκεί για να σωματοποιήσει την ψυχική σύγκρουση που κάνεις ότι δεν βλέπεις. Αυτό που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, τα συναισθήματα αυτοεκτίμησης που αναπτύχθηκαν στην πρώϊμη παιδική μας ηλικία -από την αλληλεπίδραση μας με την μητέρα και τον πατέρα- αυτό που αξίζουμε, έχει αρχίσει τα «μπουνίδια» με το πρόσωπο εκείνο που θα θέλαμε να είμαστε.

Και η αλήθεια είναι ότι εδώ, στην ολιγόμηνη περίοδο της Συριζέϊκης διακυβέρνησης, η «μαλακία», η ρήξη ανάμεσα στην αυτοαντίληψη και στον Ιδανικό Εαυτό κατέστη εν τέλει θηριώδης, ούτε μπορεί να κουκουλωθεί ή να κουτσοβολευτεί με «λογικούς» συλλογισμούς, ρεαλισμούς και εκβιαστικές αναγκαιότητες! 

Όταν κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας απαντούσε στον «δόλιο βλάκα-ΓΑΠ» με τους στίχους του Αγγελάκα «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ», διατηρούσε την αυτο-εικόνα του με την εικόνα του Ιδανικού του Εαυτού σε πλήρη ψυχική αρμονία-συμφωνία. Αλλά, ακριβώς γι΄αυτό, είναι αδύνατον να συμβαίνει το ίδιο όταν τραγουδά, από μέσα του, το μικροαστικό δημώδες «Βασίλη κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης». Βλέπεις, σύντροφε, ο δρόμος για την «κόλαση» είναι στρωμένος με τις στριφογυριστές πιρουέτες των ψυχικών συγκρούσεων.

Προφανώς, η ψυχική σύγκρουση είναι πιο δραματική για τους ανθρώπους εκείνους για τους οποίους –όπως αναφέραμε στην αρχή- η αυτοαντίληψη είναι κομβικής υπαρξιακής σημασίας. Ίσως και γιατί ένας ισχυρός γνωστικός μηχανισμός δεν επιτρέπει την εύκολη, αβασάνιστη, απώθηση της «μαλακίας», της αστοχίας, σε σχέση με τον Ιδανικό Εαυτό. Για παράδειγμα, ο Άδωνις που, προκειμένου να αμβλύνει την εσωτερική ψυχική του σύγκρουση, όρισε ως Ιδανικό του Εαυτό την τιμωρητική-επικριτική εικόνα που του επέβαλλε η κυριαρχική μαμά του ή ο Σταύρος που υπεραναπλήρωσε την μειονεξία του με την ναρκισσιστική εκδοχή του πρωταγωνιστή Εαυτού του, φαίνεται να την «βγάζουν κάπως καθαρή». Αλλά, όπως η γερμανολατρεία δεν φεύγει αν αφαιρέσεις τη λευκή κάλτσα από το πέδιλο, έτσι και η ψυχική σύγκρουση δεν υποχωρεί επειδή θα βγεις στην τηλεόραση.

Τα γρἀφω αυτά για να πω, ότι η «ψυχική κατάσταση» στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καθόλου εύκολη, ακριβώς επειδή το πρόταγμα του Ιδανικού Εαυτού δεν είναι κανας χίπστερ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, ούτε Πασόκος επαρχιώτης μηχανόβιος στο Ντα Κάπο. Η σύγκρουση για όσους επιλέξουν την οριστική ρήξη με τον Αριστερό Ιδανικό τους Εαυτό, θα είναι λυσσαλέα και εξαιρετικά επώδυνη. Εξαιρούνται, προφανώς, οι πάσης φύσεως Παπαγασάκης και Δραγαδημούλης που τα έχουν «βρει» με τον Ιδανικό τους Εαυτό, όταν ακόμη όλοι οι υπόλοιποι τρώγαμε κουκουνάρια στις Ευρώπες.

Ως εκ τούτου η ψυχική αυτή σύγκρουση, επειδή έχει και βαθύ υπαρξιακό περιεχόμενο, θα λάβει και πολιτικές διαστάσεις σχεδόν «κατινο-γκομενικές». Εδώ, δηλαδή, δεν θα παίζεται η Ζωή και η ζωή, αλλά θα είναι όλα ή τίποτα. Η ζωή μου ή η ζωή σου. Γιατί η εσωτερική ψυχική σύγκρουση, προκειμένου να αντιμετωπιστεί όπως –όπως ή να εξωραϊστεί από τον «πάσχοντα», θα υποχρεωθεί να εφεύρει κάθε είδους και απόχρωσης τυφλή επιθετικότητα. Η εμπειρία από τις πάλαι ποτέ διασπάσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, αποτέλεσμα της ίδιας ψυχικής νοσηρότητας, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Είναι βέβαιο ότι η νομοτέλεια αυτής της θεμελιώδους ψυχικής σύγκρουσης θα οδηγήσει ταχύτατα στην αποδιάρθρωση του Συριζέϊκου εγχειρήματος, ανάμεσα σε υστερικές τσιρίδες και κραυγές που θα κάνουν τον Γεωργιάδη να μοιάζει με τον Γκάντι, καθώς όλο και πιο πολύ η «αριστερά» θα μετατρέπεται σε μια επικριτική αρένα των πάντων κατά των πάντων, αναδεικνύοντας κατά βάθος τον ναρκισσισμό, την έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή, την ελλειμματική συναισθηματική νοημοσύνη, την κυκλοθυμία, τις τραυματικές εμπειρίες και όλες τις διαταραχές και νευρώσεις που «παράγει» η εσώτερη ψυχική σύγκρουση.Top of Form

Bottom of Form 

Αλλά ακόμη και έτσι, θα είναι μία ακόμη καλή ευκαιρία για να διακριθούν οι άνθρωποι εκείνοι που θα παραμείνουν συνεπείς με μια αίσθηση βαθιάς μεγαλοψυχίας και για τον εαυτό τους, αλλά κυρίως για τους Άλλους...οι Αριστεροί με μια λέξη.

Τελικά, αν αποσυνθέσεις την μεταπολίτευση δεν σου μένει παρά ένας Πάγκαλος κι ένας (Πς)αριανός, που σημαίνει ότι μ’ έναν Φίλη κι έναν Σταύρο την ξαναφτιάχνουν, εκτός κι αν η Αριστερά της Ανθρωπιάς δεν μπει αυτή τη φορά στο παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών, αλλά αρχίζει απλά, πρακτικά και συγκεκριμένα να εργάζεται παραγωγικά, να παλεύει και κυρίως να ξοδεύεται για τον άγνωστο Άλλο, δίχως επικρίσεις και σκατο-ψυχίες, σύντροφε...

* Το άρθρο στολίζει το έργο Conversion του Εgon Schiele

________________

http://www.thepressproject.gr/article/80048/I-malakia-tou-na-eisai-SURIZA

Προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς η πώληση των 14 κερδοφόρων κρατικών περιφερειακών αεροδρομίων στην κοινοπραξία Fraport-Slentel Ltd οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, που αποστερούν ένα από τα τελευταία παραγωγικά εργαλεία για την άσκηση μιας στοιχειώδους οικονομικής πολιτικής προς το δημόσιο συμφέρον

ΕΛΛΑΔΑ

FRAPORT - περιφερειακά αεροδρόμια: μια μη «διαχειρίσιμη» παραχώρηση

fraport.jpg

Η επιχειρηματική έδρα της Fraport, το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης | EPA / Fraport AG

Συντάκτης: Κώστας Ζαφειρόπουλος *

Την ώρα που η κυβέρνηση πασχίζει να αποδείξει προς πάσα κατεύθυνση πως είναι δυνατή και επωφελής μια «αριστερή» διαχείριση της συμφωνίας με τους δανειστές, με την κοινή γνώμη να έχει το βλέμμα στραμμένο προς τις άμεσες συνέπειες των δημοσιονομικών μέτρων, προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, που αποστερούν ένα από τα τελευταία παραγωγικά εργαλεία για την άσκηση μιας στοιχειώδους οικονομικής πολιτικής προς το δημόσιο συμφέρον.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πολυσυζητημένη πώληση των 14 κερδοφόρων κρατικών περιφερειακών αεροδρομίων στην κοινοπραξία Fraport-Slentel Ltd (θυγατρική του ομίλου «Κοπελούζος»), που αναδείχθηκε νικήτρια στον διεθνή διαγωνισμό του ΤΑΙΠΕΔ τον Νοέμβριο του 2014.

Πρόκειται για μια ιδιωτικοποίηση που είχε καταγγελθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ (όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση), ενώ τόσο ο πρωθυπουργός όσο και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης είχαν δημοσίως και κατ’ επανάληψη εκφραστεί αρνητικά για τη συγκεκριμένη συμφωνία.

Λίγες μέρες μετά την πανηγυρική εκλογή του, τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήριζε μεν δίκαιο το ύψος της προσφοράς της κοινοπραξίας (1,234 δισ. ευρώ εφάπαξ τίμημα και 22,9 εκατ. ετήσιο μίσθωμα), αλλά τόνιζε: «Τα αεροδρόμια είναι μέρος της τουριστικής μας βιομηχανίας. Ετσι η Ελλάδα βγάζει τα προς το ζην της. Είναι κάτι που πρέπει να επανεξετάσουμε».

Η «Εφ.Συν.» ανοίγει σήμερα τον φάκελο της συγκεκριμένης ιδιωτικοποίησης, ανατρέχει στο σκοτεινό παρελθόν τού γερμανικού κολοσσού και φέρνει στο φως στοιχεία που δημιουργούν ερωτήματα, τόσο για το επικερδές της επερχόμενης συμφωνίας όσο και για το εργασιακό μέλλον του προσωπικού στα πλήρως ιδιωτικοποιημένα περιφερειακά αεροδρόμια.

Εση (Γερμανία)

Αεροπλάνα της Lufthansa στη Φρανκφούρτη | AP Photo/Michael Probst

Η ολοκλήρωση της πώλησης των 14 αεροδρομίων αποτέλεσε σταθερή απαίτηση των δανειστών, τόσο πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου όσο και κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων του τελευταίου εξαμήνου.

Κύριος μέτοχος της εισηγμένης Fraport είναι το γερμανικό ομόσπονδο κρατίδιο της Εσης (31,35%), ενώ ακολουθούν το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Εσης(20,2%), η αεροπορική εταιρεία Lufthansa (8,45%) και η αυστραλιανή επενδυτική εταιρεία Rare Infrastructure Limited.

Λίγο μετά την ψήφιση των «όρων διάσωσης» από την ελληνική Βουλή, ο διευθύνων σύμβουλος της Fraport και ο πρέσβης του κρατιδίου της Εσης επισκέφτηκαν τις Βρυξέλλες χωριστά, σε μια προσπάθεια να ολοκληρωθεί η συμφωνία με νέες ευνοϊκές εγγυήσεις για τη Fraport.

«Ναυαρχίδα» της εταιρείας θεωρείται ο αερολιμένας της Φρανκφούρτης, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται μεγάλα αεροδρόμια του κόσμου, όπως της Αγίας Πετρούπολης, της Αττάλειας, το «Ιντιρα Γκάντι» του Νέου Δελχί, του Σιάν στην Κίνα, του Ντακάρ και το «Χόρχε Τσάβες» της Λίμας.

Τα τελευταία χρόνια έχει επεκτείνει τις δραστηριότητές της και στη Β. Αμερική. Στις ΗΠΑ, όπου τα αεροδρόμια παραμένουν υπό κρατικό έλεγχο, η Fraport έχει ήδη εξαγοράσει τα εμπορικά καταστήματα και τα καταστήματα εστίασης σε 4 αεροδρόμια των ΗΠΑ, στη Βαλτιμόρη, στο Πίτσμπουργκ, στη Βοστόνη και στο Κλίβελαντ.

Τον περασμένο Αύγουστο εξαγόρασε την αμερικανική εταιρεία Airmall.

Βαλτιμόρη (ΗΠΑ)

Διαδηλώσεις εργαζομενών στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης κατά της Fraport | unite-here

«Η συμπεριφορά της εταιρείας προς τους εργαζόμενους στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εξέτασης για τους φορείς λήψης αποφάσεων στην Ελλάδα. Αν ολοκληρωθεί η συμφωνία πώλησης των αεροδρομίων, θα υπάρχει επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, απολύσεις και εργασιακή ανασφάλεια», εξηγεί ο ερευνητής Ιαν Μικούσκο, μέλος του Συνδικάτου Unite Here (εκπροσωπεί 300.000 εργαζόμενους στη Β. Αμερική), το οποίο βρίσκεται σε ανοιχτή διαμάχη με τη Fraport.

Ερευνα που διεξήχθη τη διετία 2013-2014 σε 180 από τους 800 εργαζομένους του αεροδρομίου της Βαλτιμόρης αποκάλυψε ότι αυτοί πληρώνονται κατά μέσο όρο με 8,5 δολάρια την ώρα, ενώ στο αμερικανικό Δημόσιο ο ελάχιστος μισθός είναι στα 13,45 δολάρια.

Στην ίδια έρευνα αποκαλύφθηκε πως το 84% των ερωτηθέντων εργαζομένων δεν είχαν ιατρική ασφάλιση. Στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης, η -εξαγορασμένη από τη Fraport- Αirmall έχει μισθώσεις με πάνω από 40 εταιρείες.

Κάθε φορά που λήγει μια σύμβαση υπεργολαβίας, οι εργαζόμενοι διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους αναίτια.

Διαδηλώσεις εργαζομενών στο αεροδρόμιο της Βαλτιμόρης κατά της Fraport | unite-here

«Η πόλη της Βαλτιμόρης δεν έχει άμεσο έλεγχο επί του αεροδρομίου της. Η εταιρεία που διαχειρίζεται το πρόγραμμα παραχωρήσεων και λειτουργεί ως εκμισθωτής έχει εμπλακεί σε παρατεταμένες εργατικές διαμάχες. Οι εκλεγμένοι ηγέτες της Βαλτιμόρης έχουν απίστευτα απογοητευτεί με τη χαμηλή ποιότητα των θέσεων εργασίας που προβλέπονται από το πρόγραμμα παραχωρήσεων αεροδρομίων της Airmall», αναφέρεται σε επιστολή-έκκληση που έστειλαν 8 μέλη τoυ δημοτικού συμβουλίου της Βαλτιμόρης στα μέλη του κοινοβουλίου της Εσης.

Οι εκκλήσεις έπεσαν στο κενό, η συνάντηση συνδικαλιστών με μέλη του Δ.Σ. της Fraport δεν κατέστη δυνατή και ύστερα από 11 μήνες, η Fraport έχει αποτύχει να υλοποιήσει τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να διορθωθούν τα εργασιακά ζητήματα του αεροδρομίου, σύμφωνα με τους Αμερικανούς συνδικαλιστές.

Φιλιππίνες

Το αεροδρόμιο Ακίνο στη Μανίλα | © Pindiyath100 | Dreamstime.com

Στις παρουσιάσεις των επιτευγμάτων του γερμανικού κολοσσού απουσιάζει συνήθως η αναφορά στο σκάνδαλο της κατασκευής του διεθνούς αεροδρομίου «Ακίνο» των Φιλιππίνων, που ταλανίζει τη συγκεκριμένη χώρα εδώ και 15 χρόνια.

Το 2001, ύστερα από 2 χρόνια προσπαθειών, η Fraport αποκτά το 61,44% της εταιρείας PIATCO, που είχε αναλάβει 4 χρόνια νωρίτερα την κατασκευή ενός διεθνούς τερματικού σταθμού.

Το ανώτατο δικαστήριο των Φιλιππίνων το 2004 ακυρώνει το συμβόλαιο με τη Fraport, γιατί παραβιαζόταν κατάφωρα η εθνική νομοθεσία που δεν επέτρεπε τον έλεγχο βασικών υποδομών της χώρας από ξένα συμφέροντα.

Η Fraport, ενώ τυπικά είχε μειοψηφικό μερίδιο, είχε κλείσει παρασκηνιακή συμφωνία με τους Φιλιππινέζους εταίρους, για να τους χρησιμοποιήσει ως «βιτρίνα», προκειμένου να έχει τον έλεγχο του αεροδρομίου.

Οι δικαστικές αρχές ανακάλυψαν επίσης και «αποχρώσες ενδείξεις» χρηματισμού κυβερνητικών στελεχών της Μανίλα.

Η σύμβαση τερματίστηκε. Ωστόσο, είχε υπογραφεί μυστική ρήτρα με την κυβέρνηση της Μανίλα για επιδιαιτησία από το Κέντρο για την Επίλυση των Διαφορών Επενδύσεων (ICSID) της Παγκόσμιας Τράπεζας, με έδρα την Ουάσινγκτον.

Η Fraport προσέφυγε στην επιδιαιτησία, αλλά η ICSID... αποφάσισε το 2007 ότι η Fraport είχε παραβιάσει τόσο κατάφωρα την εθνική νομοθεσία των Φιλιππίνων που ήταν αδύνατο να μην καταδικαστεί.

Τον Δεκέμβριο του 2014 υπήρξε και οριστική καταδικαστική απόφαση από το ίδιο δικαστήριο για τις πρακτικές της Fraport.

Η «προσγείωση» της Fraport στην Ελλάδα

Φωτογραφία αρχείου του αεροδρομίου «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, που έχει παραχωρηθεί για 40 χρόνια από το ΤΑΙΠΕΔ στην κοινοπραξία Fraport-Κοπελούζος | ΑΠΕ-ΜΠΕ / PIXEL / Σωτήρης Μπαρμπαρούσης

Κατά το εξάμηνο των διαπραγματεύσεων που προηγήθηκε της συνόδου κορυφής στις 12 Ιουλίου, ο υπουργός Οικονομίας Γ. Σταθάκης επιδίωξε τη μείωση της διάρκειας παραχώρησης στην ανάδοχο κοινοπραξία (από τα 40 χρόνια που είναι σήμερα), τη συμμετοχή του Δημοσίου στη διοίκηση, με μίνιμουμ στόχο να έχει το κράτος τη λεγόμενη καταστατική μειοψηφία, αλλά και το ψαλίδισμα των αεροδρομικών τελών, τα οποία με βάση τον διαγωνισμό μπορούν να αυξηθούν από τα 12 στα 20 ευρώ ανά επιβάτη.

Οι διαβεβαιώσεις των αρμόδιων υπουργών περί συμμετοχής του Δημοσίου φαίνονται σήμερα μακρινές υποσχέσεις, όπως και η πρόθεση της κυβέρνησης τα έσοδα από την πώληση να μην αποδοθούν αποκλειστικά στην εξόφληση του δημόσιου χρέους.

Σύμφωνα με τα εσωτερικά δεδομένα της Ελληνικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, ο αριθμός των πτήσεων στα 14 αεροδρόμια για το 2014 αυξήθηκε κατά 13,8%, ο δε αριθμός των επιβατών αυξήθηκε κατά 19%.

Δεν πρόκειται για επένδυση νέων κεφαλαίων σε μια καινούργια παραγωγική δραστηριότητα, που θα οδηγούσε σε παραγωγή προ­στι­θέ­με­νης αξίας και σε αύ­ξη­ση του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κύ­κλου ερ­γα­σιών.

Τα τελευταία 15 χρόνια, μόνο 3 από τα 14 αεροδρόμια (Θεσσαλονίκη, Χανιά, Σκιάθος) έχουν εισπράξει πάνω από 225 εκατ. ευρώ δημόσιου χρήματος, από ευρωπαϊκά κονδύλια, για δημιουργία υποδομών.

Βρισκόμαστε εν μέσω μεταβίβασης ήδη υπαρ­κτών πά­γι­ων κε­φα­λαί­ων των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, με την ύπαρ­ξη ήδη εξει­δι­κευ­μέ­νου προ­σω­πι­κού που απα­σχο­λεί­ται στα αεροδρόμια, χωρίς κανένα σημαντικό επι­χει­ρη­μα­τι­κό ρίσκο.

«Είναι απόλυτα κερδοφόρες και βιώσιμες επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο και διοίκηση, ενισχύουν σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν επιβαρύνουν τον Ελληνα φορολογούμενο κι έχουν άμεσες δυνατότητες αύξησης της αποδοτικότητας-κερδοφορίας τους. Επιπρόσθετα, θεωρούμε επιζήμια για την οικονομική εξέλιξη της χώρας τη δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στον τομέα των αερομεταφορών. Αν σκεφτούμε ότι στις νησιωτικές περιφέρειες ο βαθμός εξάρτησης του τουρισμού από τις αερομεταφορές ανέρχεται στο 78%-86%, τότε εύκολα διαπιστώνουμε τον έλεγχο που μπορεί να επιβάλει στο τουριστικό κεφάλαιο το οποιοδήποτε ιδιωτικό μονοπώλιο, εν προκειμένω της Fraport», αναφέρει κείμενο 161 θεσμικών φορέων και συλλογικοτήτων της «Κοινής Πρωτοβουλίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων».

«Η παράδοση των ελληνικών αεροδρομίων σε γερμανική κρατική επιχείρηση θα προκαλέσει σημαντική οικονομική ζημιά στο Ελληνικό Δημόσιο. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Η σημερινή Ευρώπη την καθιστά δυνατή», αναφέρει ρεπορτάζ του γερμανικού τηλεοπτικού ARD.

Στο θέμα, που προβλήθηκε ως σκάνδαλο στο μεγαλύτερο γερμανικό κανάλι πριν από λίγες μέρες, ο καθηγητής Ρούντολφ Χίκελ από το Πανεπιστήμιο της Βρέμης εξηγεί:«Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι τα σημαντικά κέρδη που εμφανίζουν αυτά τα 14 αεροδρόμια, στην ουσία, αντί να διοχετεύονται στα ελληνικά δημόσια ταμεία, θα πηγαίνουν κατευθείαν σε γερμανικά δημόσια ταμεία».

Στους Γερμανούς δημοσιογράφους ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Χρήστος Σπίρτζης, προσθέτει: «Η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης είναι να πουλήσει 14 από τα κερδοφόρα αεροδρόμια και τα άλλα, τα μη κερδοφόρα, τα προβληματικά, που πρέπει να συνεχίσουν να επιδοτούνται, θα παραμείνουν στο Ελληνικό Δημόσιο. Αυτό είναι ένα μοντέλο που δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ευρώπη. Αυτό ταιριάζει περισσότερο σε μια τριτοκοσμική αποικία παρά σε μια χώρα-μέλος της Ε.Ε.», υπογραμμίζει ο υπουργός που θα... εφαρμόσει τη συμφωνία.

Συνάντηση Αμερικανων (Unite Here) και Γερμανών συνδικαλιστών (Verdi), το Μάιο 2015 στη Φρανκφούρτη, για το ζήτημα της Fraport | Unite Here

«Ο κ. Σταθάκης μάς ενημέρωσε ότι ήταν αντίθετος με τη συγκεκριμένη επένδυση πριν από τη σύνοδο κορυφής του Ιουλίου, αλλά τώρα αναγκαστικά λέει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς», εξηγεί ο ερευνητής Ιαν Μικούσκο από το Unite Here, που μαζί με τη διευθύντρια διεθνών σχέσεων, Ασουίνι Σουκτανκάρ, βρέθηκαν στην Ελλάδα, εκφράζοντας με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους στην πώληση του 51% των αεροδρομίων σε ιδιώτες.

«Πώς σας φάνηκαν όλοι οι θεσμικοί παράγοντες που συναντήσατε στην Ελλάδα στο πλαίσιο της συζήτησης για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων;», ρωτάμε τον κ. Μικούσκο, λίγο πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ.

«Θα έλεγα ότι έδειχναν αδύναμοι και απελπισμένοι», απαντά, αλλά «εμείς πιστεύουμε ότι ακόμα υπάρχουν περιθώρια».

Ποιοι... συμβουλεύουν το ΤΑΙΠΕΔ

Ενας από τους στρατηγικούς συμβούλους του ΤΑΙΠΕΔ στο θέμα της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων ήταν από το 2012 και η εταιρεία Lufthansa Consulting ως κοινοπραξία μαζί με το γραφείο «Δοξιάδη Σύμβουλοι για Ανάπτυξη και Οικιστική Α.Ε.» και την «Alanna Consulting Group».

H Lufthansa Consulting αποτελεί θυγατρική της Lufthansa AG, η οποία με τη σειρά της κατέχει το 8,45% των μετοχών της Fraport, που τελικά κέρδισε τον διαγωνισμό.

Επιπλέον, σύμφωνα με στοιχεία του αμερικανικού συνδικάτου Unite Here, 6 από τα 8 μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Lufthansa Consulting συνδέονται με άμεσες (επ’ αμοιβή) ή έμμεσες θέσεις με τη Lufthansa, ενώ τόσο ο διευθύνων σύμβουλος της Fraport, Στέφαν Σούλτε, όσο και πρόεδρος του Δ.Σ. της Lufthansa Consulting είναι μέλη του συμβουλίου της μεγαλύτερης εταιρείας ταχυμεταφορών στον κόσμο, της Deutsche Post DHL Group.

Η σύγκρουση συμφερόντων είναι προφανής.

«Η ελληνική κυβέρνηση -μεταξύ άλλων- οφείλει να επανεξετάσει τις συγκεκριμένες συνδέσεις», αναφέρει το αμερικανικό συνδικάτο Unite Here.

_____________________

http://www.efsyn.gr/arthro/fraport-perifereiaka-aerodromia-mia-mi-diaheirisimi-parahorisi

Eνεργά μέτρα χρειάζονται για την υγειονομική κρίση στην Ελλάδα

Το επιστημονικό περιοδικό Lancet με άρθρο του τονίζει ότι η υγειονομική κρίση της Ελλάδας δεν πρέπει να ξεχαστεί, υπογραμμίζοντας τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στη χώρα

Η κλιμάκωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει στα πρωτοσέλιδα των μέσων ενημέρωσης τις τελευταίες εβδομάδες, και θα συνεχίσει μέχρι να χωνέψουμε τις επιπτώσεις του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου.

Οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν «όχι» στην αποδοχή των πιο πρόσφατων όρων διάσωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε μια ψηφοφορία 61% - 39%. Εν μέσω διαπραγματεύσεων νέας συμφωνίας ή εξόδου από την Ευρωζώνη, καθώς και του κλεισίματος των ελληνικών τραπεζών, δεν πρέπει να ξεχαστεί το γεγονός ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά έχει επεκταθεί και στην υγεία.

Η ύφεση και η παράλυση των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν στη χώρα κατά το πρώτο πακέτο διάσωσης το 2010, συμπεριλαμβανομένων των περικοπών στην κοινωνική πρόνοια και την υγεία,έχει προκαλέσει βλάβη στην υγεία του ελληνικού λαού.

Τα αποτελέσματα περιλαμβάνουν την αύξηση:- των ποσοστών της παιδικής φτώχειας και του υποσιτισμού,
- του ιού HIV μεταξύ των χρηστών ενδοφλέβιων ναρκωτικών,
- των αυτοκτονιών και των αποπειρών αυτοκτονίας, και
- της θνησιγένειας.

Και άλλοι δείκτες υγείας μπορούν κάλλιστα να έχουν επιδεινωθεί. Για να μειωθεί το κόστος, ο προσυμπτωματικός έλεγχος του καρκίνου έχει διακοπεί και η διαχείριση του καρκίνου, όπως και πολλών άλλων παθήσεων, έχει πληγεί από σοβαρή έλλειψη φαρμάκων και περιστολή ιατρικών πράξεων. Πολλοί Έλληνες που έχουν χάσει τη δουλειά τους, έχουν επίσης χάσει την ασφάλιση υγείας τους. Οι δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης που έχουν περάσει στους ασθενείς μέσω διαφόρων επιβαρύνσεων θέτουν εμπόδια στην πρόσβαση σε περίθαλψη.

Η άρνηση του ελληνικού πληθυσμού για περαιτέρω λιτότητα θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για εναλλακτικές λύσεις. Η εμπειρία από την αντίδραση των άλλων χωρών στην παγκόσμια οικονομική κατάρρευση του 2007-08 θα μπορούσε να δώσει κάποια μαθήματα. 

Όπως τεκμηριώνεται στο Lancet σχετικά με την υγεία στην Ευρώπη, η Ισλανδία απέρριψε τηλιτότητα προτιμώντας την κοινωνική προστασία και των ενεργών μέτρων για επιστροφή των ανθρώπων στην εργασία. Έτσι ξεπέρασε την επίπτωση από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κατάρρευση, χωρίς μακροπρόθεσμο κόστος υγείας για τον πληθυσμό της. 

Oι συγγραφείς του άρθρου παρατηρούν πως παρά το γεγονός ότι «η επέκταση της λύσης σε άλλες χώρες θα πρέπει να γίνεται με προσοχή», ελπίζουμε ότι μια ανθρώπινη απάντηση για την οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας, ανεξάρτητα ποιά θα είναι αυτή, μπορεί να πραγματοποιηθεί για να διευκολυνθεί η υγειονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων.

The Lancet

Κωνσταντίνος Καβάφης - Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Popi Vernardou

ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.
Κωνσταντίνος Καβάφης

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.