Η Ευρώπη ως «Δύση» ορίζεται από τις ανθρωπιστικές πολιτισμικές της αξίες

    ΑΠΟΨΕΙΣ   

Ιστορία και ανάγκη

metanastes_ypodoxi.jpg

Η Ευρώπη ως «Δύση» ορίζεται από τις ανθρωπιστικές πολιτισμικές της αξίες.

 Η Ε.Ε. αποκλείοντας τους εισρέοντας θα αναιρέσει τον εαυτό της | AP PHOTO/ THIBAULT CAMUS

Συντάκτης: Του Νικόλαου Α. Μπινιάρη *

❝Διότι η μετανάστευση και ο αποικισμός είναι, όπως έχει ειπωθεί, μια εξασθενημένη μορφή 
εισβολής❞

Philip K. Hitti, Η ιστορία των Αράβων

Είναι αδύνατον σε ένα μικρό σημείωμα να γίνει ανάλυση των δύο τεράστιων προβλημάτων τα οποία έχουν επιπέσει επί της Ελλάδος και της Ευρώπης: το προσφυγικό και το μεταναστευτικό.

Προς το παρόν, τα δύο εμφανίζονται συγκεχυμένα ως ταυτόσημα εφόσον η ανθρώπινη μάζα της δυστυχίας είναι μία. Βέβαια, η μεταμοντέρνα ευρωπαϊκή κατασκευή δεν έχει σύνορα: αυτά διαμορφώνονται ανάλογα με την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης είτε προς Ανατολάς είτε προς Νότον.

Η αντίδραση της Ευρώπης, και εδώ μιλάμε ακριβώς για αντι-δράση και όχι για πολιτική προ-δράση, είναι εξίσου χαοτική με το χάος που επικρατεί στο Αιγαίο και την Ιταλία. Η Ε.Ε., δίχως καμία μεταναστευτική πολιτική ως σύνολο, παρά μόνο ως πολιτικές των παλαιών αυτοκρατορικών δυνάμεων, Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία και με μόνη οδηγό τη Χάρτα του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, προσπαθεί ακόμη και σήμερα να διαμορφώσει αυτό που για πολλούς είναι η υποχρέωσή της. Με βάση τις «αξίες» της, δηλαδή τον ανθρωπιστικό της πολιτισμό, λένε αρκετοί αναλυτές, θα πρέπει να καλωσορίσει και να βοηθήσει με κάθε τρόπο τους δυστυχισμένους που ζητούν σωτηρία και ασφάλεια.

Το επιχείρημα είναι διττό: είναι γενικά ηθικό και συγκεκριμένα πολιτισμικό. Η Ευρώπη ως «Δύση» ορίζεται από τις ανθρωπιστικές πολιτισμικές της αξίες. Η Ε.Ε. αποκλείοντας τους εισρέοντες θα αναιρέσει τον εαυτό της.

Στο γενικότερο ζήτημα των οικονομικών μεταναστών, το σοβαρό επιχείρημα υπέρ τους είναι η υπογεννητικότητα της Ευρώπης. Μόλις 1,47 είναι ο συντελεστής αναπλήρωσης του πληθυσμού. Η Ευρώπη γερνάει και μειώνεται πληθυσμιακά έτσι ώστε κινδυνεύει η οποιαδήποτε διαρκής ανάπτυξή της από έλλειμμα ανθρώπινου δυναμικού. Αρα χρειάζεται μια γενναία μεταναστευτική πολιτική ώστε να υποδεχτούμε αυτούς που θα εξασφαλίσουν την ευμάρειά μας ταυτόχρονα με τη δική τους καλύτερη ζωή ανάμεσά μας.

Υπάρχει επίσης το επιχείρημα της υπαιτιότητας και της ενοχής, δηλαδή το ότι η Ευρώπη, η Δύση, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, είναι υπόλογες για την ανθρωπιστική καταστροφή σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη. Σε αυτές τις χώρες υπήρξε στρατιωτική επέμβαση η οποία τις οδήγησε σε εμφύλιες ή τοπικές συγκρούσεις. Αρα είμαστε υπόλογοι και οφείλουμε να δεχτούμε αυτούς τους οποίους εμείς οδηγήσαμε στην καταστροφή.

Υπάρχουν όμως και αντεπιχειρήματα τα οποία είναι ισχυρά ακόμη και γι’ αυτούς οι οποίοι αποδέχονται όλα τα παραπάνω επιχειρήματα υπέρ των προσφύγων. Το πρώτο αντεπιχείρημα είναι η κοινωνική αναταραχή και ανασφάλεια από την εισροή μεγάλων αριθμών ανθρώπων οι οποίοι δεν ανήκουν στον πολιτισμό και τις αξίες τις οποίες εκπροσωπεί ο τόπος στον οποίον κατέφυγαν. Οι κοινωνικές εντάσεις δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες ούτε πολιτικά «ορθές».

Το δεύτερο είναι το οικονομικό βάρος το οποίο θα πέσει επί του κράτους πρόνοιας. Ποιος θα πληρώσει το κόστος εγκατάστασης, υγείας και προσαρμογής στις διάφορες χώρες της Ε.Ε.; Προφανώς οι φορολογούμενοι. Η κ. Μέρκελ πάντως δήλωσε πως ο γερμανικός προϋπολογισμός έχει αρκετά χρήματα και δεν χρειάζεται νέα φορολογία.

Αυτή τη στιγμή η Ε.Ε. αντιμετωπίζει τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη στην ιστορία της σε περίοδο ειρήνης. Οι πρόσφυγες από τη Συρία και άλλες εμπόλεμες ζώνες βρίσκονται αναμεμιγμένοι με τους οικονομικούς μετανάστες από το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν, την Υποσαχάρια Αφρική. Εάν η Ευρώπη ανοίξει τα «σύνορα» για τους πρώτους, πώς θα ελέγξει τους δεύτερους; Και αφού άρχισε να δέχεται κάποιους, γιατί να μη δοκιμάσουν να πιέσουν την κατάσταση και άλλοι;

Οι μεγάλοι αριθμοί αλλάζουν σε κάθε φυσική κατάσταση την ποιότητά της. Το ίδιο ισχύει και για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων, οι οποίες θα αισθανθούν είτε οικονομική απειλή είτε οντολογική ανασφάλεια με γείτονες με άλλα ήθη και έθιμα, θα οριοθετήσουν και τις εσωτερικεύσεις του φόβου και τις εκδηλώσεις του ως πολιτικές της κάθε χώρας.

Υπάρχει και ένα άλλο επιχείρημα το οποίο άρχισε να ακούγεται πολύ πρόσφατα. Γιατί οι πλούσιες χώρες του Κόλπου και η Σαουδική Αραβία δεν ανοίγουν τα σύνορά τους τουλάχιστον για τους πρόσφυγες οι οποίοι είναι και ομόδοξοι και ομόγλωσσοι εν πολλοίς; Αφού αυτοί δεν το κάνουν, γιατί να το κάνουμε εμείς; Το επιχείρημα είναι ζωτικής σημασίας για πολλούς λόγους οι οποίοι δίνουν λαβές για θεωρίες συνωμοσίας και συγκρίσεις μεταξύ πολιτισμών οι οποίες δεν είναι θετικές.

Η πλήρης διαμόρφωση του ζητήματος «άσυλο», προσφυγικό και μετανάστευση γενικά είναι πλέον μια ιστορική ανακατάταξη λαών και πληθυσμών, ηθών, εθίμων, φυλών, γλωσσών και οικονομικών προτεραιοτήτων. Αυτό επιτάσσει η ανάγκη η απορρέουσα από τους μεγάλους αριθμούς. Τι θα σημάνει αυτό για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ οι οποίες είναι οι κύριοι τόποι προορισμού των πιο πάνω ομάδων; Θα το βιώσουν οι μελλοντικές γενιές. Για την Ελλάδα πάντως οι πρόσφατες εξελίξεις θα είναι αρνητικές, διότι στη χώρα δεν υπάρχει ούτε οικονομική, ούτε πολιτική, ούτε κοινωνική σταθερότητα.

Το παρελθόν του ανθρώπου έχει χτιστεί πάνω στην αρχή της ανάμιξης και της συμμετοχής, όπως και πάνω στην αρχή του αποκλεισμού και της μοναδικότητας.

* συγγραφέας

http://www.efsyn.gr/arthro/istoria-kai-anagki